Το ελληνικό μικρόσωμο σκυλί συντροφιάς. Και βέβαια έχουμε, το κοκόνι. Είναι τόσο χαριτωμένο και έξυπνο που δεν το διάλεξαν τυχαία οι προγονοί μας για συντροφιά στα σπίτια τους. Πάντα χαρούμενο, ανεξάρτητο και φουντωτό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το πεκινουά ή ένα τεριέ.

Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Ευρωπαίοι μετανάστες ψαράδες που αλίευαν στα κρύα νερά της Νέας Γης, χρησιμοποιούσαν σαν βοηθούς αυτά τα σκυλιά που είχαν την ικανότητα να επαναφέρουν τα ψάρια που είχαν πέσει από τις βάρκες και να τραβούν στην ακτή τα δίκτυα των ψαράδων. Είναι ο σκύλος του ψαρά! Πάντα ψαρεύει, λίγο ακόμα φαγητό.

Απόγονος των ιερών σκύλων των μοναχών του Θιβέτ, που θεωρούσαν ότι διώχνει τα κακά πνεύματα, το Σιχ Τσου σήμερα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μικρόσωμα κατοικίδια.

Μικρόσωμα, χαριτωμένα σκυλάκια από το Μεξικό: αυτά είναι τα Τσιουάουα. Πανέξυπνα, φύλακες παρά το μικρό τους μέγεθος και υπομονετικά όταν τα μεταφέρουμε μέσα στη τσάντα μας. Δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικά σκυλιά, σίγουρα όμως είναι από τα πιο δημοφιλή!

Το Αμερικάνικο Μπουλντόγκ έχει πιο ψηλά πόδια και μεγαλύτερη ευλυγισία από το αγγλικό μπουντόγκ και πιο μεγάλη ταχύτητα. Με ευρύ στέρνο και απεριόριστη αφοσίωση στο αφεντικό του, αυτό το μπούλντογκ έχει γράψει ιστορία στην αμερικανική γη. Ένας πραγματικός πρωταθλητής σε δύναμη, ευλυγισία, εξυπνάδα.

Το Γουίπετ θεωρείται απόγονος του ιταλικού Γκρέιχαουντ. Λόγω της ταχύτητάς του χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι του λαγού και σε αγώνες δρόμου.

Το σκυλί με τα γαλάζια γυάλινα μάτια και τις καταπληκτικές ικανότητες είναι εδώ. Και το όνομα αυτού, Καταχούλα. Ένα εξωτικό όνομα που την πρώτη φορά που το άκουσα σκέφτηκα: "Κάποιο μικρόσωμο σκυλί θα είναι με μαλλί μπούκλα για τα σαλόνια". Οταν όμως το είδα συμφώνησα με τον νονό του για αυτό το εξωτικό όνομα. Του πάει γάντι. Και τι σκύλος!!!