Το ελληνικό μικρόσωμο σκυλί συντροφιάς. Και βέβαια έχουμε, το κοκόνι. Είναι τόσο χαριτωμένο και έξυπνο που δεν το διάλεξαν τυχαία οι προγονοί μας για συντροφιά στα σπίτια τους. Πάντα χαρούμενο, ανεξάρτητο και φουντωτό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το πεκινουά ή ένα τεριέ.

Το Κάνγκαλ είναι το σκυλί με το πιό δυνατό δάγκωμα στο κόσμο. Παρόλα αυτά είναι ξακουστό και για την ευγένειά του στα μικρά παιδιά και στην οικογένεια, αλλά και στα ζώα που θα του δώσουμε να φυλάει. Με δυό κουβέντες, ένας ευγενής σωματοφύλακας με προδιαγραφές. Το Κάνγκαλ είναι ένα σκυλί με νοημοσύνη που θα χειριστεί καταστάσεις με τον καλύτερο τρόπο.

Τα αξιαγάπητα και γνωστά μας Κανίς είναι από τα πιό διαδεδομένα σκυλιά συντροφιάς και όχι άδικα.Είναι τρυφερά, χαδιάρικα και είναι από τα σκυλιά που δε μαδούν ποτέ.

Ο Γερμανικός ποιμενικός, το δικό μας λυκόσκυλο, έχει την αρχοντιά του αρχηγού και την ομορφιά του λύκου από τον οποίο κατάγεται. Ένας περήφανος σύντροφος με πολλές δυνατότητες και ιστορία στο ενεργητικό του.

Ένας μακρύτριχος, σκληρότριχος τύπος με κρεμαστά αυτιά. Απαντάται σε τρία μεγέθη και μιά πυγμαία παραλλαγή. Το μεσαίο μέγεθος είναι το πλέον διαδεδομένο. Η γούνα του είναι ίσια ή ελαφρά κυμματιστή, διπλή με σκληρό εξωτερικό μανδύα και μαλακό υπομανδύα. Τα χρώματα παρουσιάζουν εξαιρετική ποικιλία και οποιοσδήποτε συνδυασμός ειναι θεωρητικά δυνατός.

Η συγκεκριμένη ράτσα σκυλιού προέρχεται από το Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ, το οποίο είχε εμφανιστεί από το 16ο αιώνα.

Πρόκειται για μια καθαρά ελληνική φυλή, που εκτράφηκε και χρησιμοποιήθηκε, από την αρχαία ελληνική φυλή των Μολοσσών, στην κλασσική εποχή, αλλά και αργότερα, από τον Μέγα Αλέξανδρο, στις εκστρατείες του, που διέδωσαν το ελληνικό πολιτισμό και πνεύμα στον τότε γνωστό κόσμο. Υπέροχα σκυλιά, σκληραγωγημένα και πιστά, απαραίτητο εργαλείο των κτηνοτρόφων και όχι μόνο.

Πολύ δυνατός και πιστός, γίνεται καλός φύλακας του σπιτιού και ιδανικός για συντροφιά επειδή «αντέχει» στα παιχνίδια των παιδιών και εξοικειώνεται πολύ γρήγορα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος και τις συνήθειες της οικογένειας. Μάγκας, σιωπηλός, δεν τον ακούμε ποτέ εάν δεν το θέλουμε, αρκεί να «μην τον ξεχάσουμε». Του αρέσει πολύ να παίζει με τα σαγόνια του.

Το σκυλί του Αγ. Βερνάρδου, είναι ένα μεγαλόσωμο, εντυπωσιακό, δυνατό, μυώδες σκυλί, με μια λυπημένη έκφραση στο πρόσωπο. Τo ογκώδες και βαρύ κεφάλι έχει φαρδύ κρανίο, ανάμεσα στα μάτια σχηματίζεται αυλάκι και πάνω από αυτά υπάρχουν ζάρες.

Το όνομα Borzoi προέρχεται από τις ρωσικές λέξεις Borzaja Sobaka που σημαίνουν "σκύλος γρήγορος σαν τον άνεμο". Η φυλή αναπτύχθηκε ανατολικά των Ουραλίων. Για εκατοντάδες χρόνια η ρωσική αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε τα Μπορζόι για το κυνήγι κυρίως λύκων και λαγών.

Αυτός ο αλητάμπουρας με την πονηρή μουσουδίτσα και το πανέξυπνο βλέμμα, πάντα έτοιμος για σκανδαλιά, είναι ένα σκυλάκι που ξεκίνησε σαν ράτσα από τους δρόμους των Βρυξελλών και χάρη στα προσόντα του μπήκε στα σπίτια, στα σαλόνια και στούς πίνακες των μεγάλων ζωγράφων. Μπράβο του!

Δημιουργήθηκε γύρω στο1825 από ανθρακωρύχους της αγγλικής περιοχής Cuber- land, για να εξολοθρεύει τους ποντικούς μέσα στα ορυχεία. Η εξωτερική μορφολογική διάπλαση του σκύλου της φυλής αυτής διαφέρει από εκείνη των Τερριέ. Μοιάζει πολύ με αρνάκι.