Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Ευρωπαίοι μετανάστες ψαράδες που αλίευαν στα κρύα νερά της Νέας Γης, χρησιμοποιούσαν σαν βοηθούς αυτά τα σκυλιά που είχαν την ικανότητα να επαναφέρουν τα ψάρια που είχαν πέσει από τις βάρκες και να τραβούν στην ακτή τα δίκτυα των ψαράδων. Είναι ο σκύλος του ψαρά! Πάντα ψαρεύει, λίγο ακόμα φαγητό.
Το πόιντερ ενώ ανατράφηκε και επιλέχτηκε για κυνηγόσκυλο και είναι πολύ καλό σε αυτό, εν τούτοις είναι ένα πολύ καλό σκυλί για σπίτι και οικογένεια γιατί αγαπάει με πάθος τους ανθρώπους και τα μικρά παιδιά της οικογένειας. Eίναι ένα χαρούμενο και παιχνιδιάρικο σκυλί, η χαρά της ζωής δηλαδή.
Το Μαστίφ είναι ένα σπάνιο σκυλί που σήμερα το συναντάμε περισσότερο στην Αμερική και λιγότερο στην Μεγάλη Βρετανία. Είναι ένας καλόκαρδος γίγαντας που δεν χρειάζεται πολλή τροφή σε σχέση με τον όγκο του, αλλά χρειάζεται χώρο για να τρέξει και αρκετή άσκηση, γιατί παρουσιάζει τάσεις παχυσαρκίας αν αφεθεί.
Το Γουίπετ θεωρείται απόγονος του ιταλικού Γκρέιχαουντ. Λόγω της ταχύτητάς του χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι του λαγού και σε αγώνες δρόμου.
Το χρώμα του τριχώματός του είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Για το Kennel Club (Ηνωμένο Βασίλειο), η αμερικανική λέσχη και το Αυστραλιανό Εθνικό Συμβούλιο Kennel, μερικώς χρωματισμένα ιταλικά σκυλιά κυνοδρομίων είναι αποδεκτά, ενώ η Διεθνής Κυνολογική θεωρεί πρότυπο για διεθνείς εκθέσεις μόνο με λευκό στο στήθος και τα πόδια. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
