Το ελληνικό μικρόσωμο σκυλί συντροφιάς. Και βέβαια έχουμε, το κοκόνι. Είναι τόσο χαριτωμένο και έξυπνο που δεν το διάλεξαν τυχαία οι προγονοί μας για συντροφιά στα σπίτια τους. Πάντα χαρούμενο, ανεξάρτητο και φουντωτό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το πεκινουά ή ένα τεριέ.
Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Ευρωπαίοι μετανάστες ψαράδες που αλίευαν στα κρύα νερά της Νέας Γης, χρησιμοποιούσαν σαν βοηθούς αυτά τα σκυλιά που είχαν την ικανότητα να επαναφέρουν τα ψάρια που είχαν πέσει από τις βάρκες και να τραβούν στην ακτή τα δίκτυα των ψαράδων. Είναι ο σκύλος του ψαρά! Πάντα ψαρεύει, λίγο ακόμα φαγητό.
Το Αζαγουάκ (Azawakh) είναι σύντροφος και πλήρες μέλος της οικογένειας των ανθρώπων της Σαχάρας για εκατοντάδες χρόνια. Το ξέρατε; Αυτό το λυγερόκορμο σκυλί με το ιδιαίτερο περπάτημα και τον ακούραστο καλπασμό, ακόμα και κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής, εκτός από το κυνήγι είναι και φύλακας και υπερασπιστής των οικείων του.
