Είναι χαρούμενο, έξυπνο, πιστό και υπάκουο σκυλί, αφοσιωμένο στον ιδιοκτήτη και την οικογένεια. Μπορεί να συνυπάρξει εύκολα με άλλα κατοικίδια.
Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Ευρωπαίοι μετανάστες ψαράδες που αλίευαν στα κρύα νερά της Νέας Γης, χρησιμοποιούσαν σαν βοηθούς αυτά τα σκυλιά που είχαν την ικανότητα να επαναφέρουν τα ψάρια που είχαν πέσει από τις βάρκες και να τραβούν στην ακτή τα δίκτυα των ψαράδων. Είναι ο σκύλος του ψαρά! Πάντα ψαρεύει, λίγο ακόμα φαγητό.
Aρχαία φυλή, εμφανίστηκαν στην Aλάσκα και προέρχονται από διασταυρώσεις σκύλων με αρκτικούς λύκους. Αυτά τα σκυλιά είναι πιό βαριά από τα Χάσκι αλλά σέρνουν πολύ μεγαλύτερα φορτία σε αργότερο ρυθμό από αυτά. Το σκυλί της Αλάσκας αγαπά τους ανθρώπους, αλλά πρέπει να εκπαιδευτεί προσεκτικά για τα μικρότερα ζώα μέσα στο σπίτι λόγω του κυνηγητικού του ενστίκτου.
Το χρώμα του τριχώματός του είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Για το Kennel Club (Ηνωμένο Βασίλειο), η αμερικανική λέσχη και το Αυστραλιανό Εθνικό Συμβούλιο Kennel, μερικώς χρωματισμένα ιταλικά σκυλιά κυνοδρομίων είναι αποδεκτά, ενώ η Διεθνής Κυνολογική θεωρεί πρότυπο για διεθνείς εκθέσεις μόνο με λευκό στο στήθος και τα πόδια. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Από τότε που το επέλεξε σαν σκυλί της οικογένειας ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, η ράτσα του σκύλου έγινε μόδα. Και είναι και σπάνιο, γιατί μέχρι τώρα περιοριζόταν στα σύνορα της Πορτογαλίας, ένα σκύλι που λένε πως είναι για τους αλλεργικούς αλλά δεν έχει πιστοποιηθεί μέχρι στιγμής.
Το πορτογαλικό σκυλί του νερού είναι μια αρκετά σπάνια ράτσα. Μόνο 15 συμμετέχοντες για πορτογαλικά σκυλιά νερού έγιναν στον Αγγλικό Crufts διαγωνισμό το 2002. Αν και μερικοί κτηνοτρόφοι ισχυρίζονται ότι είναι μια υποαλλεργική φυλή σκυλιών, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να στηρίζουν τον ισχυρισμό ότι υποαλλεργικές φυλές σκυλιών υπάρχουν.