Τα Κάνε Κόρσο είναι αρχαία αυτόχθονη φυλή χωρίς προσμίξεις. Είναι άμεσος απόγονος του Ρωμαϊκού πολεμικού σκύλου Canis Pugnax, του οποίου αποτελεί τον ελαφρύτερο τύπο. Ως προς την προέλευση του ονόματός του είναι ότι αυτό προέρχεται από τη λατινική λέξη “cohors” που σημαίνει φύλακας-προστάτης.
Είναι χαρούμενο, έξυπνο, πιστό και υπάκουο σκυλί, αφοσιωμένο στον ιδιοκτήτη και την οικογένεια. Μπορεί να συνυπάρξει εύκολα με άλλα κατοικίδια.
Το Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι σκύλος υψηλής νοημοσύνης, ευγενικό, πράο και πάντα πρόθυμο να ευχαριστήσει τους γύρω του. Από τα σκυλιά που δεν δαγκώνουν ποτέ, με υπομονή και κατανόηση για τα παιδιά και τους γύρω του, πράγμα που το κάνει μάλλον μέτριο φύλακα, αλλά αξιολάτρευτο.
Στις αρχές του 20ου αιώνα επικράτησε διεθνώς το όνομα "Γουέστ Χάιλαντ Γουάιτ Τεριέ / West Highland White Terrier" για να αναδεικνύει τον τόπο καταγωγής της φυλής. Σήμερα τα Γουέστι έχουν γίνει από κυνηγόσκυλα, χαριτωμένοι σκύλοι συντροφιάς με διασημότερο εκπρόσωπο της φυλής τον πιστό φίλο του Οβελίξ, Ιντεφίξ.
Η Neapolitan Mastiff, Ιταλικά Mastiff, είναι ένα αρχαίος στη ράτσα σκύλος. Αυτή η φυλή συχνά χρησιμοποιείται ως φύλακας και υπερασπιστής της οικογένειας και της ιδιοκτησίας λόγω των προστατευτικών ενστίκτων τους και της τρομακτική εμφάνισή τους.
Είναι ένα χαρούμενο σκύλι το Κοτόν, που μοιάζει λίγο με τα γνωστά μας γκριφόν. Η ουρά του είναι πλούσια σε τρίχωμα και γυρίζει προς τα πάνω. Δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες ιατρικές αδυναμίες και ζεί πάνω από 20 χρόνια. Συντροφιά απίθανη γιατί μέσα στο σπίτι είναι ένα ιδιαίτερα καθαρό σκυλί και δεν επιτίθεται σε έπιπλα και καθίσματα. Πάντα χαρούμενο ακόμα και στο μπάνιο του.
Το χρώμα του τριχώματός του είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Για το Kennel Club (Ηνωμένο Βασίλειο), η αμερικανική λέσχη και το Αυστραλιανό Εθνικό Συμβούλιο Kennel, μερικώς χρωματισμένα ιταλικά σκυλιά κυνοδρομίων είναι αποδεκτά, ενώ η Διεθνής Κυνολογική θεωρεί πρότυπο για διεθνείς εκθέσεις μόνο με λευκό στο στήθος και τα πόδια. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Το γενειοφόρο κόλλεϊ, ή beardie, είναι μια φυλή σκύλου που χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο από τους σκωτσέζους βοσκούς, αλλά τώρα, ως επί το πλείστον, είναι ένας δημοφιλής σύντροφος της οικογένειας.
